1 dag voor de presidentsverkiezingen
2 november 2020
Major achievement: 6e dag op rij zonder meltdown.
Geen vlagen van onontkoombare oververmoeidheid of alles overheersende pijn. Geen uren heel stil liggend op de bank, wachtend, hopend dat de intensiteit zou afnemen.
Nee, vandaag beleefde ik verticaal.
Er stond een flinke bries en het was erg warm voor begin november: 19 graden – Thank you Mr. Trump. You may leave now.
Ik werd aangetrokken door mijn tuintje. Ik voelde zijn stille, maar niet mis te verstane smeekbeden om mijn helpende handen. Ik kon de gele bladeren van de Ginkgo Biloba op het gazon nauwelijks weerstaan. Bladeren, die vandaag bijna allemaal tegelijk hadden besloten om het voor 2020 voor bekeken te houden en zich en masse hadden laten vallen, alsof ze de uitslag van de verkiezingen niet durfden af te wachten. Ik voelde hun spanning, ik leefde met hen mee.
Maar!
Ik moet focussen. Ik moet plannen en taken batchen, niet met 1000 dingen tegelijk bezig zijn. Dat is efficiënter. Dat is rustiger in mijn hoofd.
En dus vermande ik me. Ik was een vrouw met een strak plan. En ik was vastbesloten me eraan te houden. De tuin stond daar vandaag niet in. Ik zou mijn ‘vrije tijd’ voor een deel besteden aan administratie en voor een deel aan schrijven en zelfontwikkeling. Ik keek ernaar uit. Naar het tweede gedeelte dan.
De bladeren van de Ginkgo Biloba lieten zich vandaag en masse vallen, alsof ze de uitslag van de presidentsverkiezingen niet durfden af te wachten.
Helaas.
Dat was buiten mijn in ijltempo in stof- en haarwolken, was en rommel ten onder gaande huishouden gerekend.
OK, eerst nog even stoffen.
Snel de bank uitkuisen. Dat is toch aangenamer vanavond. Wat een haren!
Jumper is mijn grote liefde – laat daar geen misverstand over bestaan – maar een Chinese Naakthond moet toch ook zijn voordelen hebben.
Ik wil een natte handdoek ophangen op het droogrek, maar het hangt nog vol met droge was. Hup! Was eraf, opvouwen en in de kast!
En dan nog stofzuigen. Lijkt alsof dat in geen weken meer gebeurd is. (Fact check: laatste keer was 3 dagen geleden; nvdr.)
Die plant ziet eruit alsof hij NU water nodig heeft.
De afwasmachine heeft gedraaid.
Staat die wasmand daar nu nog steeds?
De tuin blijft naar mij lonken, de stiekemerd.
De bladeren van de Ginkgo Biloba dringen zich op tot vlak voor het schuifraam. Ze verzamelen zich op de mat en maken hem op die manier onbruikbaar. Ik doe alsof ik ze niet zie.
Ik houd stand!
Shit! Ik zou dringend moeten dweilen..
Dit is het moment waarop de licht neurotische Mrs. Me zich met de zaak begint te bemoeien.
Dit duurt te lang.
Dit is niet volgens plan.
De pijn komt op. Eerst in mijn nek, dan tussen mijn schouders en in mijn rug.
De hoofdpijn en de brandende ogen volgen.
OK Ellen, une chose à la fois!
Het noodzakelijkste eerst.
Pak die stofzuiger. Blik op oneindig. Nergens aan denken (niet aan het plan, niet aan mijn tuintje die ik zo schromelijk in de steek laat en al helemaal niet aan de tijd). Of misschien toch wel aan iets.
Ik zet een podcast op. Bjorn Soenens of Rudi Vranckx: zij verstaan de kunst om me te kalmeren.
Samen met Bjorn en Rudi de wereldproblematieken ontleden terwijl ik mijn huishouden nieuw leven in blaas. Dat is mijn doel. Dat is mijn missie. Op dit moment.
Daar had Mrs. niet van terug.
Het eentonige werk, de focus op de geopolitieke problemen – die me groter leken dan de mijne – en de kalme, rationele stemmen van Bjorn en Rudi legden haar het zwijgen op.
Langzaam verdwenen het stof, de was en de rommel.
Langzaam werd mijn huis ordelijker.
Langzaam werd mijn hoofd rustiger.
Langzaam werd de pijn minder.
P.S. Die administratie is er niet meer van gekomen. Ik heb wel nog wat geschreven. Mijn enthousiasme in deze heeft me al typend de nacht in gestuurd.
Today, it’s going to happen (or not)
3 november 2020
Vandaag was de meltdown al een feit nog voor de kernreactie goed en wel was opgestart. Al meteen bij de eerste kernsplitsing, t.t.z. bij het openen van mijn ogen, wist ik dat het mis was: deze reactor zou vandaag bijzonder weinig energie leveren.
1 van mijn talrijke motto’s is:
Elk moment heeft zijn eigen functie.
Vanmorgen werd me pijnlijk duidelijk dat ‘het neerpennen van mijn dagelijkse struggles’ alleszins niet de functie van middernacht is.
… to be continued …
Thank you Mr. Trump. You may leave now.
Profetische woorden!!!