1. Ik sta er nog steeds
Toen Jumper en ik deze boom tegenkwamen tijdens één van onze boswandelingen, moest ik onmiddellijk aan dat ene liedje van Elton John denken: “I’m still standing!”
Het lijkt haast onmogelijk, maar deze boom staat – scheef en ietwat gehavend door het leven, of door de reetjes(?)– nog steeds trots rechtop, zonder tegen iets anders aan te leunen.
Caesar repte in zijn De Bello Gallico(*) weliswaar met geen woord over onze Belgische bomen, maar ook díe behoren – zo weet ik nu – tot de dapperste van alle Gallische bomen. En de aller-allerdapperste van allemaal, dat is zonder twijfel dit exemplaar in Vosselaar.
Hij heeft een en ander meegemaakt. Een beetje een buitenbeentje ook, zo te zien. Maar zo’n doorzettingsvermogen, zo’n moed – lak hebbend aan de zwaartekracht of welke natuurkundige wet dan ook – daar heb ik diep respect voor.
Terwijl Jumper zich tegoed deed aan voormalige stukjes boom, liet ik mijn verbeeldingskracht haar ding doen.
Wij begrepen elkaar, die boom en ik. Zoveel was duidelijk. Misschien was het dat vage gevoel van onderling verwantschap dat het hem deed.
“You know I’m still standing better than I ever did
Looking like a true survivor, feeling like a little kid
I’m still standing after all this time”
Voetnoot:
(*) (Commentarii) De Bello Gallico (“(Commentaren) over de Gallische Oorlog”) is een werk geschreven door de Romeinse staatsman Julius Caesar over zijn verovering van Gallië. Daarin schreef hij o.a. dat van alle Galliërs de Belgen de dappersten zijn.
Hij vergat daarbij echter de moed van de Belgische bomen te vermelden.
2. En toen zat alles mee
Goed geslapen. Juiste T-shirt. Goedgezind. Mooie lichtval. Beetje schmink. En een smartphone die de werkelijkheid al eens een tikkeltje roziger durft voor te stellen.
Het zat allemaal mee. En dat mag ook al eens he.
3. Mijn tuintje
Ik doe veel dingen graag. Tuinieren is er zo één van. Om een aantal uiteenlopende redenen, waaronder onze gewijzigde gezinssamenstelling, mijn gezondheid en mijn nieuwe hobby ‘bloggen’, kan ik er niet zoveel tijd in steken als ik graag zou willen.
Maar ook wanneer ik er niet in kan zitten – of werken – geniet ik enorm van mijn tuintje.
Telkens als ik vanuit de woonkamer door het grote schuifraam naar buiten kijk, dan is het net alsof ik de hele lente, zomer en ook een deel van de herfst naar een prachtig, levensgroot en steeds veranderend schilderij kijk.
Net als die knappe foto of dat kunstzinnige schilderij aan de wand, is een groot venster dat uitkijkt op een mooie tuin voor mij een belangrijk onderdeel van een mooi en warm interieur.
En ’s morgens heel vroeg, wanneer het overal nog muisstil is, kun je me in de zomer bijna elke ochtend buiten op het balkonnetje aan mijn slaapkamer spotten, in mijn nachtkleedje en op blote voeten. Als een junkie snuif ik dan minutenlang de stilte op, en overschouw en ik mijn landerijen – aka mijn tuintje – van bovenaf.
Waarna ik terug in bed kruip.
Op het moment dat ik de foto hieronder nam, was ik druk aan het werk in mijn tuintje. Want een fijne tuin is zeker niet alleen maar chillen.
Maar diezelfde namiddag, kort na het nemen van de foto, kreeg ik al hulp van drie kleuters uit onze straat (en orders uitdelen, dat kan ik). Dus dat scheelde al wel een pak.
Vorige zomer heb ik de houten schuttingen in heel donkergrijs – bijna zwart – laten beitsen. Behalve in een tuinboekje, had ik dat nog nergens gezien. Maar het resultaat viel superhard mee.
4. Strand, zon, hond en kinderen
Aan het hondenstrand bij de Lilse Bergen met 2 van mijn ex-plus-kleinkinderen. Kun je nog volgen? Ja, het is ingewikkeld, maar wat maakt het uit als je ze graag ziet?
Jumper is dol op zwemmen, en kan dat ook – heel knap – al kwispelstaartend. Geen hond die haar dat nadoet. ?
Ik wilde daarvan nog een kort filmpje toevoegen, maar ik moet eerst nog uitpluizen hoe ik dat het beste aanpak. Misschien voor een andere keer.
Hond en kinderen amuseerden zich te pletter.
(en ik ook)
