Hoe denkt een psychopaat? (+ mijn eigen psychopatische neigingen)

We zijn allemaal slachtoffer van de werkelijkheid

Ben ik een psychopaat?

1% van de mensen is een echte psychopaat.
De vraag is dus minder raar dan ze op het eerste gezicht lijkt.

Al een tijdje geleden stelde ik mezelf de vraag of het mogelijk is dat ik een psychopaat ben, eentje die zich nog diep in de kast verborgen houdt.

Ik zocht het uit.
En het antwoord blies me van mijn vrolijk gekleurde Mickey-Mouse sokken.

Dat kwam zo.

Het begon met een podcast

Je weet het, of niet, maar ik ben een fervent podcast luisteraar.

En ook al heb ik inmiddels met enige moeite geleerd dat multitasking zelden een goed idee is, toch maak ik me sterk dat er enkele huishoudelijke taken zijn die ik al podcast-luisterend kan uitvoeren.

Misschien.. mogelijk.. wellicht.. ongetwijfeld een tikkeltje minder efficiënt dan anders, maar daar staat dan ook wel wat tegenover.

Je zou ervan versteld staan hoeveel kennis en inzicht ik zo al was opvouwend, opruimend, gras maaiend,… bij elkaar geluisterd heb de laatste tijd.

Die avond was het de beurt aan Kobe Ilsen en zijn podcast #Weetikveel om mijn stofzuigmoment wat op te vrolijken.

Het onderwerp van de dag intrigeerde me. Psychopaten.

Ik zette de stofzuiger aan, de koptelefoon op mijn hoofd, en al snel werd ik uit mijn stoffige slaapkamer gesleept, mee in de wereld van de psychopaten.

De professor vertelt – Wat is een psychopaat en hoe word je het? (*)

Een psychopaat heeft letterlijk geen geweten – alsof er een gat zit in het brein op de plaats waar het zou moeten zitten – en is niet in staat is tot het voelen van schuld of empathie. Een psychopaat geniet er bovendien intens van als hij iemand vermoordt.

Je wordt niet zomaar een psychopaat.
Het is een combinatie van genen (aangeboren dus) en van opvoeding, plus vrienden en trauma’s die je oploopt tijdens je jeugd. Maar op de leeftijd van 18 jaar staat het vast, en is er niets maar aan te veranderen: dan ben je een psychopaat, of je bent het niet.

1% van de wereldbevolking is psychopaat. 1 op de 100 mensen. Probeer dat even door te laten dringen. Denk aan kennissen, aan je vrienden, aan collega’s…

Een bedrijf als KBC bijv. heeft 41000 werknemers verspreid over verschillende landen. In KBC zouden dus ongeveer 410 echte psychopaten rondlopen.

Voor alle duidelijkheid, ik zeg niet dat er 410 (serie)moordenaars bij KBC werken, want niet alle psychopaten worden (serie)moordenaar – en overigens ook niet alle seriemoordenaars zijn psychopaten.

Wel is het zo dat er bovenop die 1% echte psychopaten nog een heleboel mensen op deze aardbol rondlopen met psychopathische trekjes. Bedrijfsleiders, politici, en in het algemeen mensen met een belangrijke leidinggevende functie komen al snel ter sprake. Een snufje narcistische en antisociale – oftewel psychopathische – persoonlijkheidskenmerken zou goed van pas komen bij de uitoefening van deze beroepen.

Ik doe de test

Kobe heeft het over een test om na te gaan of je psychopaat bent, of niet.

Ik spits mijn oren.

De slaapkamer is ondertussen al gestofzuigd. (Hey! Gezien hoe vlot dat dat ging?)
Dat is fijn want ik had het veel te lang uitgesteld en er lagen dikke stofwolken, zowel onder als naast mijn bed.

Nu de badkamer nog.

De test.
Het is een verhaal. En als je als luisteraar in staat bent om het verhaal correct aan te vullen, dan ben je een psychopaat.

Vanaf nu hang ik volledig aan Kobe’s lippen.
Ik ben me vrijwel onbewust van het feit dat ik nog steeds aan het stofzuigen ben. Slechts een fractie van mijn brein houdt zich daar nog mee bezig. Alle overige hersenactiviteit gaat naar Kobe en zijn verhaal.

Zou ik het vervolg kunnen raden? Ik ga het in ieder geval proberen.

Uiteraard verkies ik te geloven dat ik geen psychopaat ben. Maar als wetenschapper vertrouw ik op de wetenschap, en zal ik niet terugdeinzen voor de objectief gemeten werkelijkheid.

Sommige dingen zijn gewoon wat ze zijn en je ogen sluiten voor informatie die je liever niet ziet, verandert daar absoluut niets aan.

En daarom stort ik me vol overgave op deze test.

Shhht!
Het verhaal begint..

We zijn op een begrafenis. Een vrouw begraaft haar moeder. En op die begrafenis komt ze een man tegen, op wie ze op slag verliefd wordt. Het is een knappe en een interessante man, maar ze vraagt niet naar zijn naam of telefoonnummer.

Na afloop van de begrafenis heeft ze geen idee wie hij was.
Hoe gaat ze hem ooit kunnen terugvinden?

Dat is de vraag die aan de podcastluisteraar (ik dus) voorgelegd wordt.

Ik heb een idee. In een fractie van een seconde brei ik er een vervolg aan.


En wat blijkt?

Mijn vervolgverhaal levert het onomstotelijke, wetenschappelijke bewijs.
Het staat als een paal boven water.
..

Ik
Ben
Een
Psychopaat.

Fuck! Wat moet ik daar nu weer mee?

Kobe vertelt dat de vrouw na de begrafenis van haar moeder haar zus vermoordt met het idee dat die man wellicht ook op haar begrafenis zal komen en ze hem zo opnieuw zal kunnen ontmoeten.

Ter mijner verdediging zou ik kunnen aanvoeren dat de vrouw in mijn versie haar vader vermoord had, om dezelfde reden.
Wist ik veel dat ze een zus had. Daar had hij niets over gezegd.

Maar strikt genomen was mijn vervolg dus niet helemáál hetzelfde.
Toch?

Face it like a woman!

Maar wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?

Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat het psychopathische gehalte van mijn vervolg van hetzelfde niveau is als dat van Kobe.

(… al is de vader natuurlijk wel per definitie een stuk ouder dan de zus, mocht dat enig verschil maken.)

Ach, shit man!
Doe ik nu niet exact datgene, waarvan ik zonet nog bij hoog en bij laag beweerde dat ik het nooit zou doen?

Ik zoek naar onzinnige uitvluchten in een poging mijn ogen te sluiten voor de onweerlegbare waarheid, enkel en alleen omdat ze me niet zint.

Blijkbaar ben ik niet alleen een psychopaat, maar ook nog eens een zich-tegen-de-realiteit-verzettende stomkop.

Ellen. Ellen! Ellen!!
Bij de les blijven, jongedame! (zo noem ik mezelf nog wel eens als ik mij op het matje roep).

Zelfbeklag heeft nog nooit iemand een millimeter vooruit geholpen.

En nu?

Dit is niet het einde van de wereld.
De feiten accepteren, analyseren en m’n opties overwegen.
Dát is wat ik nu moet doen.

Samengevat:
Ik ben een psychopaat. Dat is een feit. En daar kan ik, gezien mijn leeftijd, niets meer aan veranderen.
Maar een oogkleppen-dragende-en-feiten-ontkennende dwaas? Daarvoor kies je zelf. En dát hoef ik alvast niet te zijn.

Er zit niets anders op dan vanaf nu met dit onthutsende besef door het leven te gaan en met alle macht te proberen mijn aangeboren impulsen onder controle te houden.

Eigenlijk is het best goed dat ik nu eindelijk weet dat ik een psychopaat ben – ik had geen idee – want met deze wetenschap kan ik misschien eventuele toekomstige moordpartijen voorkomen.

Ik heb tot nu toe nog niemand om het leven gebracht. Dat weet ik zeker.
En dat lijkt me alvast een goed uitgangspunt.

Kun je een slechte psychopaat zijn?

En ook..

Redde ik in een ver verleden – als kind – altijd spartelende vliegjes en kevertjes uit het zwembad. Omdat het ook voor een insect geen lachertje moet zijn om te verdrinken.

Nu heb ik geen zwembad meer.
Maar spinnen en andere insecten in huis behandel ik nog steeds met barmhartigheid. Ik probeer ze heelhuids buiten te zetten, en als dat echt niet lukt, dan verontschuldig ik mij. En dan zeg ik er ook steeds bij dat het niet persoonlijk is.

Eigenlijk kan ik ook niet zo heel goed tegen bloed. Een belangrijke reden waarom mijn kinderdroom om ooit dierenarts te worden altijd een droom is gebleven.

En enkele dagen geleden hadden ze het op het nieuws over het mishandelen van je huishoudhulp. Dat je dan een tijdlang geschorst kunt worden van het dienstencheques systeem.

Gut.

Ben ik een slechte psychopaat als ik zeg dat die mogelijkheid gewoon nooit bij me opgekomen is?


Ach, ja. Het is allemaal nogal verwarrend.


Als ik mag vertrouwen op Kobe zijn test, en de uitslag dus werkelijk bewijst dat ik een psychopaat ben, misschien ben ik dan gewoon niet zo’n erg goeie.


Ik blijf achter met hopen vraagtekens.

…

Zinloos oorverdovend geweld

Tot het moment waarop het hoge gierende geluid van een buurman zijn bladblazer de relatieve rust in mijn hoofd met geweld doorklieft.

Bij gebrek aan voldoende blaadjes, blaast de man – al jaren aan een stuk – dag in dag uit zijn verveling weg met zijn bladblazer. Tezamen met al mijn geduld.

Als ik dat geluid hoor, dan kleurt alles dieprood voor mijn ogen. Als donker, stroperig bloed. Mijn gedachten nemen duistere vormen aan, en ik voel de verborgen psychopaat in mij naar boven komen.

Had de test van Kobe het dan toch goed..

al die tijd?

P.S.
Het verhaal en de test blijken afkomstig van Youtube. En ook al is het verhaal volgens de professor heel herkenbaar voor het denkpatroon van een psychopaat, toch is de psychopatentest waarvoor ik zo glansrijk slaagde, “absoluut geen wetenschappelijke test”, aldus de professor.

Oef!

Toch blijf ik alert voor eventuele onbedwingbare opwellingen.
Want je weet toch maar nooit.

(*) Als je meer te weten wilt komen over psychopathie, dan kan je de volledige podcastaflevering beluisteren op Podloud.