” Daten is een vorm van dwingelandij.
Het is ofwel ‘onmiddellijk alles’, ofwel ‘ voor altijd niets’.
Meer opties zijn er niet.”
Daten, zowat iedereen doet het.
Of toch tenminste iedere vrijgezel.
Zo lijkt het.
Ik niet.
“Ik had niet eens door dat het een date was”
Daten.. ik heb het geprobeerd, echt waar. 2 keer.
De eerste keer was ongeveer 25 jaar geleden: een blind date, geregeld door een gemeenschappelijke vriendin. Ik wist totaal niets van de man, óf van daten op zich. Maar al heel vroeg, die bewuste avond, wist ik zeker dat ik dit nooit meer zou doen.
En de tweede keer deed zich voor ergens in mei vorig jaar. Al had ik in het begin niet eens door dat het een date was. Voor mij was het gewoon een verderzetting van een interessant gesprek ‘s middags op een terrasje met een sympathieke mens die ik die ochtend op de hondenwei ontmoet had.
Wat ís eigenlijk de definitie van een date? Aan welke voorwaarden moet een ontmoeting voldoen opdat het onder die beladen noemer valt? Voor mij is dat nog steeds niet helemaal duidelijk.
Misschien is een afspraak al een date vanaf het moment dat 1 partij het als dusdanig aanvoelt. Zo was het alleszins dat date nummer 2 me als het ware overkwam.
Donkere wolk
De man was – en is wellicht nog steeds – sympathiek en intelligent. Hij en ik, wij hebben gelijklopende waarden en normen, en we zijn beiden erg geïnteresseerd in mensen. Ik vond het fijn om met hem te praten over onderwerpen die ons beiden aan het hart liggen.
Meer moet dat niet zijn.
So far so good, zou je denken.
Maar er was iets, iets dat niet goed voelde. Spontaan en onbevangen had ik ja gezegd op deze ontmoeting, maar gaandeweg bekroop me een beklemmend gevoel dat steeds sterker werd.
De aanleiding – voor dat beklemmende gevoel dus – was het onuitgesproken, maar zeer goed voelbare en levensgrote woord ‘DATE’ dat als een donkere wolk boven ons hoofd hing.
Waar is de onschuld naartoe?
Ik stel me de vraag: is het werkelijk onmogelijk dat een man en een vrouw samen iets gaan drinken omdat het fijn is om een goed gesprek te voeren met iemand die je boeit? Omdat ze misschien wel eens vrienden zouden kunnen worden?
Is het absoluut ondenkbaar om daar dan niet meteen het verwachtingsvolle en seksueel beladen etiket ‘date’ op te plakken?
Sinds deze gebeurtenis, ongeveer een jaar geleden, raak ik steeds meer overtuigd van het akelige idee dat dit soort ongedwongen ontmoetingen inderdaad ergens onderweg tussen vroeger en nu quasi onmogelijk is geworden.
Misschien is dat een bijproduct van onze gehaaste ‘instant samenleving’ waarin elke inspanning onmiddellijk resultaat moet opleveren. Efficiënt en doelgericht als we zijn, gaan we recht op de vrouw of op de man af.
Een vrijblijvend, onbevangen gesprek levert doorgaans niet snel genoeg het verwachte resultaat. Noem het daarentegen een date en de inzet is duidelijk.
Het probleem met daten
Het probleem met het woord ‘daten’ is dat het verwachtingen schept. Verwachtingen die maken dat de ene persoon niet kan wachten om de andere partij na een paar uur al ‘zijn vriendin’ te noemen. En verwachtingen die de ander – dat was ik – een acute vorm van claustrofobie bezorgen, zodat ze niet weet hoe snel ze zich uit de voeten moet maken.
Those who fly solo often have the strongest wings
Nitya Prakash
Plak het woord ‘daten’ op een ontmoeting, een gesprek, of wat dan ook…, en ik krijg onmiddellijk het benauwende gevoel dat er druk op mij wordt uitgeoefend. Een zekere dwingelandij in de vorm van de keuze waarvoor ik impliciet gesteld word: ofwel ‘onmiddellijk alles’, ofwel ‘voor altijd niets’. Meer opties zijn er niet.
En zo kwam het dat na de bewuste ‘date’ die dag, elk gesprek op de hondenweide met de man voortaan uitgesloten was.
Hoe idioot is dat?!!!
[ Positief leerpuntje! Als ik in ‘t vervolg nog eens een sympathieke mens tegenkom van het mannelijke geslacht, dan weet ik nu dat ik pertinent moet weigeren wanneer hij vraagt om iets te gaan eten of drinken. Want dat is blijkbaar de enige mogelijkheid om later nog eens van een tijd tot tijd een fijne babbel met die persoon te kunnen doen.]
De beste manier om de liefde niet te vinden
Het is doodjammer dat deze overhaaste, zogezegd super efficiënte ‘alles of niets’ houding elke mogelijke diepgang zonder pardon in de kiem smoort. We geven onszelf niet eens de kans om iemand op een spontane, ongedwongen manier te leren kennen, en – wie weet – echt graag te gaan zien.
Deze geforceerde aanpak is – naar mijn niet zo bescheiden mening – de beste manier om de liefde van je leven vooral níet te vinden.
Omdat het te pragmatisch is, wishful thinking misschien, maar helaas fake. We geloven dat we met ons verstand kunnen dicteren wat we moeten voelen. Dat zou inderdaad verdomd handig zijn, alleen werkt het zo niet.
Oprechte, diepe gevoelens zijn zelden pragmatisch en laten zich alleszins niet in een richting dwingen, ook niet wanneer je dat heel graag wilt.
Enfin, ik denk dat het intussen wel duidelijk is dat daten niet mijn ding is.
Waar ik naar snak
Geef mij maar de spontaniteit van een vrijblijvend, boeiend gesprek – al dan niet met eten of drinken erbij. Geef mij tijd. En plezier. En vriendschap. Zonder garanties. Geef mij warmte. En interessante gedachten.
En misschien kun jij mij dan mijn onbevangenheid – of noem het misschien heerlijke, naïeve spontaniteit – terugschenken die ik, zo vrees ik, verloor bij date nr. 2.
Want sinds dat fiasco lukt het ook mij niet meer om een ontmoeting tussen een willekeurige man en vrouw los te zien van eventueel mogelijke seksuele beladenheid. En ik haat het. Ik haat dat de kunstmatige instant date cultuur nu ook mijn gedachten bezoedelt en m’n naïviteit heeft afgepakt.
Niet dat ik eraan mee zou willen doen. Ik weet dat het niet – dat het nooit – werkt voor mij.
Ik heb vrijheid nodig om te zijn wie ik ben. Ik heb tijd nodig en lucht, en weerwoord op mijn soms crazy zotte gedachten en afwijkende standpunten.
Ik wil samen lachen, en uitbundig kunnen vliegen doorheen de grootsheid van het leven. En ik zal vechten tegen elke beperkende gedachte – die van mezelf, of die van een ander – die mij in m’n vlucht wil intomen.
Dát is wat ik wil!
Maar zet mij niet onder druk, want de ervaring leert dat ik daar bijzonder slecht op reageer.
Het moet je overkomen
Aantrekking, verliefdheid, en meer… het moet je overkomen. Als je dat als doel vooropstelt en je geen geduld oefent, dan kan het je niet meer overkomen. En dan werkt het niet meer.
Forceren gaat niet. Want echte, diepe gevoelens hebben ruimte nodig, en tijd. Tijd om te groeien.
Really good things take time to grow.
(Iggy Azalea)
Foundation is not built overnight.
Dat is gewoon zo.
