Bijzondere belevenissen in mijn hoofd – hoe het voelt als de gekte toeslaat

No great mind has ever existed without a touch of madness

Aristoteles

Drukke bedoening

We zijn met velen in mijn hoofd. Het is er altijd druk en er valt heel wat te beleven.
Over het algemeen voel ik me goed in mijn gedachtewereld en ik breng er dan ook een groot deel van mijn tijd door.

Eenzaam hoef ik nooit te zijn.

Eindeloze stromen ideeën en gedachten van allerlei slag overspoelen mij onophoudelijk. Al struikelend over elkaar, verdringen ze zich in hun bijna wanhopige verlangen naar mijn aandacht. Velen halen amper het oppervlak van mijn bewustzijn. Ze komen heel even piepen, maar nog voor ik ze kan vastgrijpen, verdwijnen ze alweer in de krioelende massa.

Mijn mentale leefwereld is feitelijk een bonte mengelmoes van hersenkronkels met elk hun eigen karakter en voorkeuren.

Sommigen stellen quasi alles in vraag, en anderen gaan op zoek naar antwoorden. Je hebt de knotsgekke ideeën, de fantasierijke en er zijn ook heel wat creatievelingen onder hen. Er zijn er die me blij maken of boos, die me doen verbazen, die me verdriet doen, me onzeker of juist euforisch en overmoedig maken. En soms zitten er ook leugenaars tussen die me van alles proberen wijs te maken. Voor hen moet je altijd opletten, en je mag vooral niet te goedgelovig zijn.

Ze betekenen veel voor mij

Mijn overpeinzingen zijn belangrijk voor mij. Ik ben feitelijk een hobbyist dromer, of zoiets.

Gedachten zijn krachtig. Ze kunnen veel teweegbrengen.

Ze roepen emoties op – positieve of negatieve – en op die manier zijn ze bepalend voor hoe ik me voel. Ik leer ook veel van hen. Vooral van diegenen die veel vragen stellen. Ze vertellen me dingen en brengen me inzicht. Ze doen hele fijne vaststellingen maar laten me met enige regelmaat ook dingen inzien die ik liever niet had beseft. Ook al zie ik de meeste reflecties als mijn vrienden, toch weet ik dat er zijn die het niet goed met mij voor hebben.

De interessantste ingevingen zijn veelal erg schuchter. Zij komen alleen tevoorschijn als er geen mens in de buurt is, wanneer ik de tijd neem om binnenin mijn hoofd te kruipen en hen de aandacht te geven die ze verdienen.

Met mijn gedachten aan mijn zijde verveel ik me geen moment.
Zoeken. Onbezonnen dwalen. Me verwonderen over dingen die gewoon zijn, en toch ook niet. Me mee laten voeren in een eindeloze verbeelding. Huilen of lachen om dingen die anderen niet eens zien.

Naast de schuchtere types, zijn er ook die zo luidruchtig zijn dat ik ze moeilijk kan negeren. Jammer genoeg zijn diegenen die het grootste lawaai maken, vaak ook het meest irritant.

Ik weet dat ik het niet zou mogen zeggen en dat ik ze eigenlijk allemaal even graag zou moeten zien, maar de ene ligt mij al nauwer aan het hart dan de andere.

Stop!

Het is meestal wel een gezellige drukte in mijn brein. Maar de gedachteflitsen komen en gaan ook erg snel. Sneller dan ik ze kan vastgrijpen, uitdiepen of opschrijven, en doorgaans ook een stuk sneller dan ik ze kan uitspreken. Ik kan ze veelal zelf nauwelijks volgen.

Soms, heel soms, wordt het me allemaal te veel. Dan heb ik schoon genoeg van dat stik vermoeiende zooitje ongeregeld. Op zo’n moment, waarop ze allemaal om ter luidst door elkaar schreeuwen, en ik er geen wijs meer uit kan worden, dan roep ik luidop:

Arrête!

Daar zijn ze dan wel even stil van. Net lang genoeg voor mij om weer op adem te komen.

Al gebeurt het ook wel eens dat enkele haantjes-de-voorste zelfs daar niet van onder de indruk zijn.

Misschien begrijpen ze niet allemaal Frans.
Dat kan natuurlijk.

Piekeren

Er zijn dus van die ambetanteriken: ze zijn afbrekend van aard en luidruchtig. Ze blijven maar terugkomen en trekken zich van mijn strenge ‘arrête!’ niets aan. Ze maken voortdurend rondjes, komen nooit tot een uitkomst of een besluit en ze gedragen zich totaal asociaal t.o.v. andere bedenkingen, die misschien ook wel eens iets willen vertellen.

Met die ellendelingen kan ik geen bal aanvangen.

Het zijn piekergedachten. En ze hebben geen andere reden van bestaan dan mij slecht doen voelen. En dat doen ze dan ook. Op gezette tijden.

Tegen hen is alleen grof geschut gebaat.

Vastberaden ze het zwijgen op te leggen, gooi ik dan mijn super coole draadloze Bose koptelefoon (met noise cancelling en al) in de strijd en zet ik een mind blowing podcast op die mijn hele mentale leefwereld gedurende minstens een halfuur volledig wegkaapt.

Dat, om mijn tredmolentje te doorbreken.

Wat met die andere wereld?

Mijn hersenspinsels, chaotisch en crazy als ze soms zijn, ik zou ze niet willen missen.

Ik zou niet willen leven in een wereld, die van mij niet meer verlangt dan het verrichten van alledaags werk, zonder me te verwonderen, zonder vragen te stellen.

Toch weet ik dat ik me niet mag verliezen in mijn eigen denkwereld.

Naar het schijnt, is er nog een andere wereld daarbuiten – t.t.z. in een ver verleden, dat ik me nog nauwelijks voor de geest kan halen, was die er toch – en misschien zou het geen kwaad kunnen om daar af en toe mijn neus in te steken.

Ik ben bang dat ik het verleerd ben me in die wereld te begeven. Mijn eerste voorzichtige ‘post-coronatijdperk stapjes’ terug in een ruimere werkelijkheid moet ik nog zetten. Het zal opnieuw wennen worden.

Maar ook voor mij is het belangrijk om eens uit mijn hoofd te stappen, terug in mijn lichaam en in de reële wereld. Net als elke ouder met jonge kinderen, heb ook ík af en toe behoefte om met rust gelaten te worden.

Er gaat een moment komen dat ik van mijn hart een steen moet maken en tegen al mijn hersencreaties zal moeten zeggen: Jullie moeten het even zonder mij redden, want vandaag zal ik niet bij jullie zijn.

Vandaag trek ik op avontuur.
Ik ga op reis naar die ándere wereld, de Wereld van de Mensen.