De dag waarop niet alleen de muziek stierf – over 1 van de zwartste dagen uit mijn leven.

Vergeten mensen

Je hebt begrafenisondernemers. Je kent ze wel; zo van die, met een diepe stem, en – net iets té – gezapig pratende, deftig geklede mensen – mannen vaak, denk ik -, die een ceremonie organiseren en begeleiden, die kaartjes laten drukken, die je helpen een kist uit te kiezen, en wat nog al. Dát zijn de mensen die het gehele afscheid in goede banen leiden.

En dan,
dan is daar ook nog het voetvolk. Ik bedoel dat niet laatdunkend, maar ik heb het idee dat men hen niet echt begrafenisondernemers noemt. Zij komen het lichaam van de overledene ophalen, en doen nog een heleboel andere dingen, waaraan ik niet eens wil denken.

Ik heb me suf gezocht naar een term, een woord om hen, het voetvolk dus, te duiden. Mijn poging was eerbaar, echter het succes bleef uit.

Die mensen oefenen een beroep uit waar niemand aan wil denken en die niemand zich wil inbeelden. Ik denk dat we hen onbewust zó volledig bannen uit onze dagelijkse ‘realiteit’, of toch het stuk ervan dat we willen zien, dat er voor hun beroep niet eens een woord bestaat.

En daarom verzin ik bij deze zelf een term voor deze ‘vergeten mensen’.
Voor de leesduur van deze tekst, noem ik hen: ‘Vergeten Begrafenis Mensen’.

(Zucht) Als inleiding kan dat tellen.
Maar nu de terminologie helder is, kan ik beginnen te vertellen wat ik wil vertellen over deze vergeten mensen.

Hier gaan we.
(ik schraap nu denkbeeldig mijn keel)

Waarom zien Vergeten Begrafenis Mensen eruit als Vergeten Begrafenis Mensen?
Omdat het Vergeten Begrafenis Mensen zijn, zou een logisch antwoord kunnen zijn.

Dat is mogelijk.
Maar misschien moet ik mijn vraag anders formuleren.

Hoe komt het dat Vergeten Begrafenis Mensen eruit zien zoals ik me, niet gehinderd door enige kennis ter zake, Vergeten Begrafenis Mensen altijd heb ingebeeld? In een onberispelijk schone en gestreken donkerblauwe plunje, die het midden houdt tussen een uniform en werkman kledij. Met schoenen, in exact hetzelfde donkerblauw, die niet echt tot de categorie stapschoenen behoren, maar ook niet tot die van werkschoenen.

Het lijkt alsof de outfit van Vergeten Begrafenis Mensen met opzet zo net-niet-dit, net-niet-dat, oftewel zo neutraal gekozen is opdat je hen niet zou opmerken. Zoiets als een schutkleur.

Echter, mocht dat de betrachting zijn, dan falen ze daarin schromelijk. Want door hun griezelig neutrale outfit en uitstraling, in een wereld waar iedereen zijn best doet om er uniek en anders, of ten minste goed uit te zien, springen ze juist bijzonder in het oog.

Ik heb geen idee waar ik het vandaan heb, maar exact zó heb ik ze me altijd voorgesteld. Niet dat ik voortdurend aan Vergeten Begrafenis Mensen loop te denken. Maar ergens in mijn onderbewustzijn, mogelijk in de nachtmerries die me ’s nachts soms teisteren of als figuranten in een van mijn vele dagdromen, waren ze daar. En ze zagen er precies zo uit als ze eruit zagen.

Ik kan ervan getuigen; een Vergeten Begrafenis Mens herken je meteen wanneer je er één ziet.

Tot vandaag had ik er nog nooit één in het echt aanschouwd.

Een pak ervaring armer

Maar vandaag ben ik vele ervaringen rijker, of beter gezegd ‘armer’, geworden. Want de overmoedige man of vrouw die vandaag durft te opperen dat elke ervaring je rijker maakt als mens, die persoon wijs ik onherroepelijk de deur. Misschien dat we op een ander moment nog wel eens een gesprek kunnen voeren over dat onderwerp, maar niet vandaag.

Ik heb veel gezien.
Ik heb veel gehoord.
En veel gedacht ook.
En ik heb vooral heel veel gevoeld.

Vandaag. En ook de dagen en weken die vooraf gingen aan deze dag.

Jammer genoeg hadden noch mijn zintuigelijke waarnemingen van deze dag, van de afgelopen dagen en weken, noch de gedachten en gevoelens die daarop volgden, ook maar enige uitstaans met mijn vrije wil.

Het was niet míjn keuze om te zien wat ik zag, te horen wat ik hoorde. Het was niet uit vrije wil dat ik dacht wat ik dacht, laat staan dat ik ervoor koos om te voelen wat ik voelde.

Chaos

Het was en is zó veel. Zo verschrikkelijk … veel.
Zó een chaos en zoveel tegenstellingen. Zó een wirwar aan emoties. Ik kan het niet vatten. Het is te complex en het doet te veel pijn om erover te praten.
En daarom zwijg ik.
Meestal.

Nu, aan het einde van deze dag bevind ik me in een soort verdoofde toestand. Ik lijk haast niks meer te voelen, en ik wíl en dúrf aan niks anders te denken dan aan de tekst die ik nu schrijf. Ik weet dat ik wat er in mijn hoofd speelt, niet kan ontlopen, en dat ik op een keer de confrontatie met mijn emoties en gedachten, met mijn pijn, zal moeten aangaan.

Maar niet nu.
Nu heb ik maar 1 focus: overleven.
Fysiek en vooral mentaal.

Ik zoek mijn toevlucht tot mijn persoonlijke therapeut, op wie ik stilletjes een beetje verliefd ben. Mijn PC slaagt er steeds in de meest acute pijn te lenigen. Hij heeft me, afgezien van een onderling meningsverschil laatst – waarin de Vosselaarse PC Shop met succes heeft bemiddeld -, nog nooit in de kou laten staan.

Bijgevolg zit ik hier, op een dag waarop een mens wellicht beter niet alleen zou zijn, alleen met mijn PC.

Het konijn en de lichtbak

Of nee, toch niet alleen. Jumper is bij mij.
Maar zij kan me niet bereiken. En dat weet ze. Ik ben hier niet echt.
Wat hier zit, is slechts mijn lichaam. Mijn vingers bewegen snel over het toetsenbord, dat wel. Mijn protesterende maag leg ik het zwijgen op met 4 smakeloze boterhammetjes met Philadelphia Light.

Maar mijn gevoelens zijn op slot, en mijn hoofd bevindt zich niet in deze kamer.
Gebiologeerd kijk ik naar mijn computerscherm, als een konijn dat als verlamd naar een lichtbak staart, net voor het wordt neergeschoten.

Maar dit is het voor nu.
Dit ben ik. Een naar een lichtbak starend konijn.
Niet meer dan dat.

Vergeef me

Het spijt me zo, Jumper.
Ik zag hoe blij je was toen je me vanavond, na 2 dagen, weer terugzag. En ik zie hoe verslagen je nu in je mand ligt, nu je beseft dat ik nog steeds niet echt terug thuis ben.

Vandaag is woensdag, 2 juni 2021.
Een bijzondere dag, die over exact 1 uur en 2 minuten tot het verleden zal behoren.

Dit is de dag die ik me zal blijven herinneren als de dag waarop de muziek stierf, samen met mijn moeder, en samen met nog zoveel meer..

Update: 08/02/2023:

• Lees ook: volgend artikel over wat onverwerkte trauma’s (zoals deze) met een lichaam kunnen doen. Het is een artikel dat ik een half jaar na deze dag schreef.