Mijn lichaam is een vervelend, dreinend, irrationeel en aandachtsgeil schepsel
In real life praat ik zelden over mijn lichamelijke klachten en de beperkingen die dat met zich meebrengt. Niet omdat dat een geheim is of iets om me over te schamen, maar omdat ik er geen zin in heb.
Omdat dat stuk van mij, ook zonder erover te praten, mijn leven op dit moment al genoeg domineert. Omdat dat niet is wat mij – de persoon ‘Ellen’ – definieert. Omdat ik de pijn mijn positiviteit en geluk (meestal) niet in de weg laat staan – en nee, dat is niet fake. En omdat de slachtofferrol, waarin je al snel belandt, me simpelweg niet ligt.
Daarom zijn tot op vandaag slechts heel weinig mensen op de hoogte van wat ik in deze blogpost ga vertellen.
Er is ik (me, moi, myself).
En er is mijn lichaam, oftewel Mrs. Me.
Het is van belang een helder onderscheid te maken tussen ons, want Mrs. Me en ik, wij verschillen als dag en nacht.
Zij is de nacht, ik ben de – best wel vaak zonnige – dag.
Ik ben het blije, verwonderde kind.
Ik ben de plantrekker, de fixer. Ik ben de analist en de optimist die vindt dat problemen er zijn om opgelost te worden. En ik ben evengoed de rationeel denkende realist die ook in extreme situaties het hoofd koel houdt.
Kortom, ik ben iemand die op mezelf kan rekenen.
Mrs. Me daarentegen, is zo ongeveer mijn tegenpool.
Dat lichaam van mij heeft altijd wel iets om over te zeuren. En geen mens ter wereld die wijs kan worden uit haar irrationele reacties.
Het leven is hard geweest
Ik moet er geen doekjes om winden.
De voorbije jaren waren voor mij verre van een ‘walk in the park’.
Er is veel gebeurd, en weinig goeds.
Gesteld dat – en daar gaat mijn verbeelding weer – elke mens een vaste hoeveelheid ellende meegemaakt moet hebben voor zijn leven ‘af’ is, dan kan het niet anders dan dat er mij een stralende toekomst staat te wachten, vol rainbows, unicorns, en vogelgetjirp.
Ik kijk er al naar uit.
” Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven “
(zo wordt gezegd, en dat klopt nog ook)
Kan er vanaf nu überhaupt nog iets mis gaan?
Nauwelijks.
Mijn hele lichaam doet pijn
Ík zie het wel zitten.
Maar mijn lichaam denkt daar kennelijk anders over.
Ondanks de vele uren slaap is het bijna altijd – erg – moe, en doet het continu pijn.
Mrs. Me haar hoofd, haar extreem lichtgevoelige ogen, haar spieren; alles doet zeer, tot en met haar handen en voeten en ook haar gezicht op slechte dagen.
Afgezien van de extreme vermoeidheid en migraineuze hoofdpijn – die al vanuit haar studententijd dateren – was Mrs. Me voorheen best wel een redelijk stressbestendige, en op zijn minst behoorlijk consequente dame.
Neurotische stresskip
Maar de laatste jaren is ze veranderd in een hyperalerte, neurotische stresskip.
Ze is een slechte slaper, en elke wakkere minuut beleeft ze met al haar zintuigen op scherp – alsof er achter iedere hoek zomaar op elk moment een woedende sabeltandtijger tevoorschijn kan springen.
Het nauwelijks hoorbare gezoem van de transformator van een lamp klinkt oorverdovend, bijna ondraaglijk. En ze schrikt zich te pletter om alles en om niets (zie ook mijn allereerste artikel ). Haar spieren zijn strak gespannen kabels die elk ogenblik kapot kunnen springen.
Mrs. Me vindt nog maar zelden rust.
Ze moet 1000 keer per dag naar de WC – zogenaamde stressplasjes – en vreetbuiten overvallen haar regelmatig in bed.
Haar nagels brokkelen af. Ik vijl ze continu bij, tot het niet meer verder kan. Maar ook daarna gaan ze nog vrolijk door met afbrokkelen.
Mijn lichaam is een tijdsverslindend monster
Mijn tegenspartelende lijf neemt tegenwoordig een uitzonderlijk groot deel van mijn tijd en energie in beslag.
Net als een baby moet het op vaste tijden eten, drinken, rusten en – heel veel – slapen.
Haar dorst is onverzadigbaar. Ik giet er meer dan een paar liter water per dag in. En ook honger is voor haar altijd een halszaak. Mrs. Me vraagt niet om eten, maar ze eist het. En wanneer ik haar niet onmiddellijk haar zin geef, neemt de pijn binnen het kwartier exponentieel toe.
Met slaap en met rust is het zowat hetzelfde; ze heeft er ladingen van nodig, en er valt niet over te onderhandelen.
Het is behoorlijk lastig om me op wat dan ook te concentreren, want mijn lichaam komt overal te pas en te onpas doorheen jengelen. Een rotverwende kleuter is er niks bij.
Trauma’s uit het verleden
De extreme stressreacties van mijn lijf vandaag de dag zijn buiten proportie als ik ze meet aan het weinige dat er op dit moment werkelijk gebeurt.
Maar als ik Mrs. echt wil begrijpen, dan moet ik wellicht eerder naar het verleden kijken.
Er zijn traumatische ervaringen geweest, waaraan ik niet wil of kan denken, laat staan praten. Ik ga alles en iedereen uit de weg die me daar van dichtbij of van ver aan doet herinneren. En ik realiseer me daarbij dat ik zo in één moeite door een aantal onschuldige kinderen met het badwater weggooi, wat me oprecht spijt. Maar ik kan nu even niet anders.
Op momenten waarop ik de confrontatie met dat stukje verleden echt niet kan ontlopen – en dat gebeurt – dan doet mijn lichaam er met jolijt nog een schepje bovenop. De gedachten daaraan alleen al, maken haar soms zo ziek dat ze haar bed niet meer uit geraakt.
Ik ben niet mijn lijf
Voor eenieder voor wie het ondertussen nog niet duidelijk mocht zijn, verkondig ik het nog één keer luid en duidelijk: mijn lichaam is níet wie ík ben!
Ik ben nog steeds de rationele, optimistische problem solver, die dit sputterende lijf met evenveel moed wil aanpakken als elk ander probleem.
Maar Mrs. Me heeft haar eigen wil, en zij reageert op manieren die ik niet altijd begrijp. Ze heeft daarbij ook een eigen soort van ‘lichaamsgeheugen’. En het is niet omdat ík volledige brokken verleden tijd uit mijn hoofd probeer te bannen, dat zij zich die ineens niet meer herinnert.
Soms ben ik gefrustreerd en opstandig. Omdat ik vooruit wil, terwijl mijn lijf blijkbaar nog niet in staat is om het verleden los te laten…
of misschien ben ik dat zelf ook nog niet(?)
….
Dit, om maar te zeggen dat …
Het met mij best wel OK is, maar dat mijn lichaam – zo weet ik nu – worstelt met posttraumatische stress.
En zo is dat ook weeral helder.
Mrs. Me en ik … een team??
Is het mogelijk dat Mrs. Me van ons beiden de verstandigste is? Zou het kunnen dat ze me pijnlijk duidelijk probeert te maken dat ze dit niet alleen kan oplossen, en dat ze mijn hulp daarbij nodig heeft? Maar dat de oplossing minder voordehand ligt dan ik tot nu toe altijd gedacht heb?
Misschien wil ze me wel zeggen dat gevoelens complexer zijn dan ratio. En dat die twee gewoon naast elkaar bestaan in 1 persoon. Dat het ene niet ondergeschikt is aan het andere. En dat emotie en verstand het onderling niet altijd eens hoeven te zijn.
Mrs. Me is het alvast niet eens met mijn werkwijze, zoveel is duidelijk – zelfs voor mij. En mogelijk heeft ze gelijk. Welllicht helpt het verbannen van hele stukken verleden tijd, het negeren van gebeurtenissen – die trouwens nog niet eens helemaal tot het verleden behoren – , wel voor even om de pijn te verdoven, maar uiteindelijk niet om de wonde te genezen.
” Als je je wonden uit het verleden niet verzorgt, dan blijven ze bloeden”
(Tina Turner)
Misschien moeten we het vanaf nu proberen aan te pakken als een team. Het zou zomaar kunnen dat Mrs. Me en ik het perfecte duo zijn om een probleem als dit te tackelen.
Ik, de ongeduldige maar gedreven optimist die de moed erin houdt en op zoek gaat naar rationele verklaringen en wetenschappelijke oplossingen, of misschien wel naar iemand die ons een handje kan helpen.
En de pessimistischere Mrs. Me, die mij met beide voetjes op de grond moet houden door er mij op gezette tijden aan te herinneren dat dit een verwerkingsproces is dat tijd nodig heeft, en dat opstandigheid en ongeduld zowat de laatste dingen zijn die we daarbij kunnen gebruiken.
Mrs. Me, de eeuwige luis in mijn pels die me -soms met harde hand – inwrijft dat het antwoord alvast niet ligt in vechten tegen de pijn en vermoeidheid en tegen alle beperkingen die daaruit voortvloeien.
Mijn kersverse teamgenoot kent net zomin als ik alle antwoorden, maar zij weet tenminste wel dat de eerste stap op weg naar genezing bestaat uit acceptatie: accepteren van wie zij – Mrs. Me – is, van wat ze kan, en bovenal accepteren van wat voorlopig nog niet kan.
Omdat zij én al haar beperkingen, net als ik met mijn eigen blinde vlekken, deel zijn van het complexe geheel dat zich Ellen noemt (of team Ellen voortaan 🙂 ).
P.S. Nog even dit:
In deze blogpost maak ik een helder onderscheid tussen enerzijds mijn lichaam – Mrs. Me – , wat zij ervaart en voelt, en anderzijds mezelf, oftewel mijn verstand, mijn wilskracht, mijn mindset zo je wil.
Tenminste, dat is hoe ik het me – met mijn grote verbeelding – voorstel: als 2 aparte ‘individuen’ binnenin 1 persoon. Omdat mijn lichaam en mijn verstand vaak zo tegengesteld reageren. Omdat mijn lichaam niet dezelfde kant op lijkt te willen als ik.
Nu achteraf, bedenk ik me dat mijn sterke wil – in mijn ongeduld om over te gaan tot de orde van de dag – wellicht gewoon veel te snel wil gaan, veel sneller dan mogelijk is opdat de hele Ellen kan volgen.
Hoe dan ook.
Die strikte opsplitsing; dat is natuurlijk niet echt zo. Emoties, lichaam en verstand zijn allemaal deel van het geheel. En ook al spreken ze elkaar soms tegen, ze zijn vervlochten in elkaar en ze kunnen elkaar ook sterk beïnvloeden.
“Het lichaam is de spreekbuis voor de geest”
Dat is een veelgehoorde uitspraak, waarmee bedoeld wordt dat lichamelijke klachten vaak als eerste aangeven dat er op mentaal vlak iets niet helemaal goed zit. Mijn lichaam is op dit moment duidelijk heel hard aan het roepen dat er nog een heleboel onverwerkte trauma’s ronddwalen in mijn geest.
Over dit verschijnsel is heel wat literatuur te vinden. Hier alvast een link naar een artikel over kinderen met schijnbaar onverklaarbare lichamelijke klachten, in relatie tot achterliggende psychologische problemen. En hoe je daar als ouder best mee omgaat.
Update 08/02/2023:
Over mijn grootste trauma schreef ik deze artikels:
- De dag waarop niet alleen de muziek stierf – over 1 van de zwartste dagen uit mijn leven.
- Overwint de Waarheid de Leugen? – Over intriges & bedrog
[…] te kunnen maken en onszelf terug op te laden.Goed zo! Minder stress, dat kan ik gebruiken! (*)Wie mijn vorige blogpost gelezen heeft zal zich dit niet […]