Hi,
Ik heb een probleem.
Ik schrijf graag.
Dat op zich is OK.
In tegenstelling tot waar anderen soms over klagen, heb ik geen gebrek aan inspiratie.
Ook een goeie zaak, hoor ik u denken.
Dat is zo, ware het niet dat ik serieus gehinderd word, juist door het overschot aan ideeën die aan mijn brein ontspruiten.
De ene blogpost is nog niet af, of ik wil al aan de volgende beginnen, wat ik dan vaak ook doe. En die laatste is nog niet klaar of er is weeral van alles anders dat ik kwijt wil aan de wereld. Een wereld die daar mogelijk niet op zit te wachten en waaraan ik bovendien – op een tiental mensen na – nog steeds niet heb durven vertellen dat ik überhaupt een blog heb.
Maar toch.
Ik schrijf gewoon niet snel genoeg om mijn gedachten bij te kunnen houden.
(Voor praten geldt dat trouwens evengoed. Vermoeiend soms, dat wel.)
Ik denk dat dat ligt aan een tekort aan schrijver skills: geen scholing en nauwelijks ervaring.
En dan is er het technische aspect: het opzetten en onderhouden van de site. Zo groen als gras was ik. Nu, na het eigenhandig ontwerpen van ‘Ellen in Wanderland’, voel ik me eerder geel met nog een groene schijn. Toch stelt ook de technische kant van de blog me nog regelmatig voor nieuwe uitdagingen. Uitdagingen die ik graag aanneem – daar niet van – maar waarvoor het vinden van oplossingen niet altíjd even soepel verloopt.
Problemen, fouten maken, eruit leren: best goede dingen, maar evengoed dingen die tijd vergen.
Een planning wonder ben ik vooralsnog ook niet. Jammer wel.
Wegens een hoop andere rompslomp die dan weer niets met de blog te maken heeft – en ook zaken die ik niet onder de noemer rompslomp mag plaatsen – vindt het schrijven vaak letterlijk tussen de soep en de patatten plaats, of nog vaker tussen de boterhammen, wegens geen tijd om soep en patatten klaar te maken.
Met als gevolg (o.a.):
- Aangebrand (en bijgevolg geen) eten
Een kant en klare diepvriesmaaltijd – niet bijzonder lekker, wel gezond en gemakkelijk – die ik maar had op te warmen in de oven en waar mijn enige verantwoordelijkheid eruit bestond hem niet te laten aanbranden.
Zonder succes.
- Een hoofd vol ideeën die het levenslicht niet/nooit(?) zien.
- Een hoop onafgewerkte teksten, die ik zo graag zou willen afronden en publiceren.
Als ik maar eens wat minder inspiratie had ..
Of anders wat sneller kon schrijven.
Als ik meer technische kennis had,
beter kon plannen,
en prioriteiten stellen.
Als ik me minder liet afleiden,
en misschien een heel klein beetje minder perfectionistisch was?
Als het me maar eens lukte om minder tijd te spenderen aan dingen die me niet dichter brengen bij daar waar ik naartoe wil.
Ook al heb ik al een paar stapjes in de goede richting gezet; ik ben er nog niet. Bijlange na niet.
Maar geen paniek.
I’m working on it.
I’m working on me.
Je bent een sterke vrouw……