Ik ben een bitch.
I’m a lover
I’m a child
I’m a mother
I’m a sinner
I’m a saint
And I do not feel ashamed!
Een – gelukkig – nooit eerder vertoonde versie van deze klassieker van Meredith Brooks schalt door de heuvels van de Lilse Bergen.
I’m your hell
I’m your dream
I’m nothing in between
Ik waan me Meredith. Ik bén die vrouw in dat lied. Het zegt het allemaal. Brooks snapt mij.
Ik houd me niet in. Luidkeels kwelend, gooi ik de woorden de verlaten(?) bossen in.
Maar mijn ambitie reikt verder dan de zwijgzame bomen van de Lilse Bergen. Mijn stem is bestemd voor de ether, en ver daarbuiten.
Want dit is een boodschap aan Het Leven zelf.
Hier op deze heuvel daag ik het bestaan uit. Onbescheiden en (over)moedig.
Life, this is me.
This is who you are up against.
Don’t you dare mess with me!
I’m a little bit of everything
All rolled into one
Het kan me niet schelen of iemand me hoort.
Het stond in de sterren geschreven.
Dit is wat moest gebeuren. Vroeg of laat.
Dit is wat mijn lichaam en geest nodig hebben.
Ik loop over van opwinding en strijdlust.
Pure adrenaline raast door mijn aders.
Rest assured that when I start to make you nervous
And I’m going to extremes
Tomorrow I will change
And today won’t mean a thing!
Het is meer dan 20 jaar geleden dat Meredith deze tekst voor het eerst zong. Maar vandaag wordt hij ‘gezongen’ door iemand..
die het op dit eigenste ogenblik nodig heeft om haar longen leeg te schreeuwen,
die, verlost van pijn en vermoeidheid voor een dag, bruist van vitaliteit,
en die niet terugdeinst voor het daglicht
die voor een paar uurtjes is ontsnapt aan de ijzeren greep van haar to-do lijst,
die zich slechts een vage voorstelling kan maken van het begrip ‘gêne’.
Vandaag wordt deze tekst gezongen door iemand die het opneemt tegen Het Leven (vervelende treiterkop!) in eigen persoon.
Brutaal, onverschrokken, en klaar voor de strijd.
I’m a bitch
I’m a tease
I’m a goddess on my knees
When you’re hurt
When you suffer
I’m your angel undercover
De tonen van mijn persoonlijke vertolking zitten er telkens ‘net naast’.
Tenminste, als je je baseert op de toonhoogtes van de reguliere noten en muzieksleutels.
Maar ik zing ‘alternatieve noten’, met bijhorende eigenzinnige toonhoogtes. Ik zing met overtuiging en met kracht. En de woorden zijn niet mis te verstaan. (Me dunkt!)
Het Leven heeft me de laatste 4 jaar de ene ‘uitdaging’ na de andere voor de voeten gesmeten. Uitdaging, zijnde fatsoenlijk management jargon voor ‘hoop shit’.
Maar ‘Het Leven’ heeft duidelijk nog niet helemaal door met wat voor tegenstander het te maken heeft.
Ik neem de handschoen op!
Mijn bestaan – en/of dat rondom mij – mag mij zoveel handschoenen (alias shit) toewerpen als het wil. Ik zal ze allemaal oppakken, telkens opnieuw.
Ik raap ze op, gedreven en vol energie, op – zeldzame – dagen als vandaag, met ogen die vonken door het vuur dat binnenin mij woedt.
En ik raap die verdomde handschoenen evengoed op op al die andere dagen.
Dagen waar ik me zo vaak doorheen sleur, pijnlijk en vermoeid. Dagen waarop ik ‘Het Leven’ slechts een klein beetje minder brutaal trotseer. Met dik gezwollen, roodomrande vampierenogen die het daglicht nauwelijks verdragen.
Rotsvast overtuigd van de macht van mijn veerkracht – misschien zowat mijn belangrijkste sterkte – klets ik ze allemaal terug, recht in het gezicht van het bestaan.
Do no harm, but take not shit
Het maakt niet uit wat er voor mijn voeten wordt geworpen, of over mijn kop gekieperd.
Ik weet dat geluk wellicht wel beïnvloed, maar niet bepaald wordt door objectieve omstandigheden, en ook dat het niet iets is dat een ander je kan geven. Het is misschien niet altijd eenvoudig om het geluk in jezelf te vinden, toch is het daar dat het te zoeken is.
Het is een kwestie van durf, van wil en van beslissen.
En ik heb reeds lang geleden besloten dat ik gelukkig zou zijn.
Punt.
‘Het Leven’ gaat er voor zekers nog spijt van krijgen dat het míj 4 jaar geleden heeft uitgezocht om te koeioneren.
Ik zal je een goede raad geven, beste Leven:
mocht je er vandaag, morgen, of later nog eens over piekeren mij opnieuw te tergen..
Think Again!
Want van mij ga je niet winnen.
Nooit.
Dear, dear f*cking Life of mine,
you should know that it’s never too late to change your mind.
Ondertussen ben ik nog steeds niemand tegengekomen in het bos.
Ofwel zijn er hier vandaag bijzonder weinig wandelaars,
ofwel is iedereen inmiddels in doodsangst weggevlucht.
Misschien is dat maar best zo.
Want mijn donkere, vastberaden blik voorspelt weinig goeds.
I hate the world today!
Alles wat mijn pad kruist moet en zal wijken.
Ook het waterige zonnetje moet eraan geloven.
Ik kijk het streng en provocerend aan, zonder zonnebril.
Kom maar op! Ook jou kan ik wel aan.
(vandaag)
Jumper merkt mijn bravoure op en wordt even baldadig als ikzelf.
Met een vaart komt ze op me afgerend. Ze zet zich af, en springt met een grote boog tegen me aan.
Ik open mijn armen en vang haar lachend op.
Dit duo is onverslaanbaar.
Yes – of course(!) – we can!
I’ve been numb
I’m revived
Can’t say I’m not alive
You know I wouldn’t want it any other way
!
