Verlangen naar succes? Laat faalangst je niet hinderen.

Je snakt naar verandering – Je wilt actie ondernemen

Herken je dat gevoel?
Dat gevoel van verlangen en verlamming tegelijk?

Er is iets dat je zo graag wilt doen:

• Je wilt die carrière switch maken.
• Je weet zeker dat er diep in jou een ware Picasso schuilt.
• Die grappige, toffe, verstandige, … (enz.. enz..) gast, dienen typ op wie je al zo lang een oogje hebt; je neemt je vast voor om hem eindelijk eens diep in zijn blauwe ogen te kijken, en te zeggen: “Hallo.” (zucht)
• Je studie..  je hebt je daar nu al jaren met succes een weg doorheen gebaand. En dat maakt iedereen blij. Maar je wilt ermee stoppen, iets anders gaan doen. Want je kunt het wel, maar het is niet wie en wat je in hart en nieren bent.

Maar je geeft jezelf geen kans

Maar..

• De sollicitatiebrief verstuur je nooit.
• Je penseel blijft onaangeroerd.
• Die ongelofelijk fantastische kerel..
  Ach, je zakt al door de grond als hij nog maar naar je kijkt. De man zal er helaas nooit achter komen wat jij werkelijk voor hem voelt.
• Je maakt je studie netjes af, zoals het hoort.
  Net geen grote onderscheiding. Iedereen is trots, maar het keurslijf wringt.

Je onderneemt geen actie. Je geeft jezelf geen kans.

Je bent bang. Bang om te mislukken, bang om een blauwtje te lopen, om ‘je status’ te verliezen of om faliekant uitgelachen te worden.

Doodsbang voor het F-woord

Je durft niet af te wijken van dat wat vertrouwd is, van dat waar je goed in bent, van hoe je het altijd deed, of van wat ‘iedereen’ van je verwacht.

Nieuwe dingen zijn eng. Nieuw betekent niet weten waar te beginnen. Het is veel proberen en veel fouten maken. Veel leren, bijsturen en opnieuw proberen.
Nieuw, dat is risico’s nemen en een reële kans om finaal de mist in te gaan.

You’ll never know what’s going to happen until you begin

Nieuw brengt ons dichter bij het alom gevreesde F-woord.

En dan heb ik het over “Falen”, voor alle duidelijkheid.
Dat bijna vies klinkende woord dat mijn moeder nauwelijks durfde uit te spreken.

Maar ik pen het hier neer, alsof het een woord was als elk ander. (*)

Falen.

Niet goed. Te vermijden.
Tenminste, dat is wat er altijd in mijn hoofd is blijven hangen.

We gaan risico’s uit de weg

Vanuit die diepgewortelde angst om te mislukken, gaan velen van ons vaak risico’s uit de weg.

The person who risks nothing
(…)
May avoid suffering and sorrow,
But he cannot learn, feel, change, grow or live.

Maar als je het logisch probeert te beredeneren, dan klinkt het plots behoorlijk absurd.

Zodus:
Je wilt iets bereiken, op professioneel of op persoonlijk vlak. Stel: je hebt 50% kans dat het lukt, en dus evenveel kans dat je faalt.

Tenminste, als je de kans waagt. Als je het niet probeert, dan weet je met zekerheid dat het niet gaat lukken.

Ik ga er nu even vanuit dat er geen grote bedragen op het spel staan. In dat geval is het volkomen logisch als je er minstens 3 keer over nadenkt voor je de stap zet.
Maar mijn ervaring leert me dat het daar vaak niet om draait.

Waarom besluiten we dan toch zo vaak om de poging niet eens te wagen? We kiezen er m.a.w. in veel gevallen bewust voor dat er geen enkele kans is dat we slagen in wat we willen bereiken, uit angst om niet te slagen in wat we willen bereiken.

Is er iemand die nu nog kan volgen?

Het antwoord heeft dan ook weinig met logica te maken, maar alles met een in-onze-contreien-en-(alleszins)-in-mijn-generatie-behoorlijk-algemeen-ingebakken afkeer van falen.

Als we falen… wat staat er dan echt op het spel?

Maar wat als we falen? Wat hebben we daar nu eigenlijk echt bij te verliezen? En wat is het verschil tussen enerzijds iets proberen te bereiken en er niet in slagen, en anderzijds niet bereiken wat je wilt omdat je het gewoon niet probeert?

Ego en gezichtsverlies.
Meer is het vaak niet.

Twee gelijkaardige denkbeelden van weinig belang, die buiten ons eigen hoofd, weinig of geen reden van bestaan hebben.

Gezichtsverlies heeft te maken met indruk willen maken op anderen, en ego iets met het proberen te imponeren van jezelf.

Ego en gezichtsverlies zijn vooral lucht

Gezichtsverlies.. wat stelt het echt voor?

Als een ander al maalt om jouw mislukking of succes, dan gaat het meestal om een oppervlakkige, kortstondige interesse.

Mensen vergeten snel, en iedereen is vooral bezig met zichzelf.
De meesten van ons zijn in de eerste plaats bekommerd om hun eigen imago, veel eerder dan dat ze wakker liggen van dat van een ander.

En mocht er al iemand in je omgeving zijn, die zich – uit afgunst en/of onvrede met het eigen bestaan – verkneukelt in jouw mislukte poging, dan is het maar goed dat die persoon bij deze gelegenheid zijn ware gezicht laat zien, want zo iemand ben je in alle omstandigheden liever kwijt dan rijk.

Gezichtsverlies bestaat bovendien vaak ook maar in die mate waarin je je de veelal oppervlakkige mening van anderen aantrekt.

“Et alors?”

Met dit even kort als meesterlijk antwoord nam president Mitterrand destijds alle wind uit de zeilen van de Franse pers, toen die hem confronteerde met het bestaan van zijn buitenechtelijke dochter.

Of, hoe een dosis gezonde onverschilligheid wonderen kan verrichten.

Ego, wat is dat eigenlijk precies?

Van het woord ‘ego’, wist ik ongeveer wat het betekende, maar toch lukte het me niet om er een precieze omschrijving van te geven.

Wikipedia leert me dat het te maken heeft met illusies die we over onszelf koesteren. We identificeren ons met een foutief beeld dat we over onszelf hebben. Voor de volledig definitie verwijs ik je graag naar de betreffende wikipedia-pagina.

Ik heb tot nog toe geen enkele positieve kant ontdekt aan een/ons of mijn ego (maar ik ga er zeker nog eens over nadenken). Ik denk dat het vooral een obstakel is bij veel dingen die we willen bereiken en dat het , juist omdat dat zelfbeeld niet strookt met wie we echt zijn – en we dat deep down eigenlijk ook wel weten – ons voortdurend uit balans duwt.

Ego en faalangst gaan hand in hand

Om terug te komen op de risico’s die we vermijden, de stappen die we willen – maar nooit zullen – zetten, de dingen die we niet proberen, uit angst om te falen…

Het enige reële dat daaruit voortvloeit, is dat we opportuniteiten laten liggen, dat dingen, waaraan we belang hechten, nooit werkelijkheid zullen worden. En misschien ook wel dat we ons altijd de vraag zullen blijven stellen: “hoe zou mijn leven eruit gezien hebben, als ik het tenminste maar eens had geprobeerd?“

Het vermijden van risico’s om vooral maar niet te willen falen, ik kan erover meespreken – toch in sommige aspecten van mijn leven.

Het is een keuze als elke andere, een keuze waarbij er vaak heel wat meer te verliezen dan te winnen is.

Want de hoofdprijs is zelden meer dan een uitgedeukt en opgepoetst ego – alias soort van bedrieglijk zelfbeeld – dat nog maar eens een stukje verder verwijderd is van wie we werkelijk zijn.

Laat ons falen!

En daarom doe ik bij deze een oproep aan iedereen die dit leest, en niet in het minst aan mezelf:

Laat ons durven falen. Durf leren en groeien.
Laten we onze mislukkingen omarmen, ze delen met anderen, en wat vaker zeggen:

“Et alors?”

(en ook nog: “de pot op met dat ego van mij”)

Voetnoot:
(*) Just kidding. Falen is een woord als elk ander. En het betekent niets meer of minder dan ‘iets proberen en daar dan niet in lukken.’ How bad can it be?
Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik begrijp hoe het zover gekomen is dat de negatieve connotatie van het woord falen – de negatieve voorstelling die we er ons bij maken – zoveel angstaanjagender is dan de eigenlijke betekenis ervan.

Meer nog, in één van mijn toekomstige blogposts ga ik een poging wagen je ervan te overtuigen dat falen juist goed is, en een voorwaarde voor succes. En dat we onze kinderen vooral moeten leren om te falen.

Of het me zal lukken – om je te overtuigen – of niet?
Dat weet ik niet.
Maar of ik in mijn opzet zal slagen of falen,
ik zal nadien in elk geval dezelfde Ellen zijn.
Dat weet ik nu al wel.