Mijn fout. Helaas!

In blogland heerst de overtuiging dat enige planning wenselijk is om de continuïteit van je blog te bevorderen en nachtelijke inderhaast in elkaar geknutselde artikels te voorkomen.

I get that.
Dat klinkt logisch.

En daarom kwam ik, als beginnend blogger die de zaken meteen goed wil aanpakken, met een heus plan aangezet. Daarin stond 1 activiteit (ja, er is nog groeimarge voor mijn planning skills): nl. de publicatie, vorige week woensdag, van een blogpost over ‘aandacht, als één van de belangrijkste vaardigheden die we in deze tijd nodig hebben’.

Mijn blogpost over ‘Aandacht’

Het zou een, van persoonlijk commentaar voorzien, wetenschappelijk onderbouwd artikel worden, gebaseerd op een interview – dat ik las – met een neuropsycholoog.

Daarin wordt o.a. gezegd dat de meesten van ons – en reken mij daar maar bij – voortdurend afgeleid zijn, dat we bijna de hele dag door reageren op prikkels van buitenaf en dat we daar bijzonder veel tijd en energie mee verspillen. Met o.a. als gevolg het feit dat we vaak het grootste deel van onze tijd spenderen aan dingen die wij zelf niet echt belangrijk vinden.

Er wordt uitgelegd hoe het komt dat we ons zo gemakkelijk laten leiden door die externe prikkels, wat de gevolgen zijn voor onze gezondheid en voor onze mate van succes in het halen van onze eigen doelen. En er worden ook handvatten aangereikt hoe je je hier beter tegen kunt wapenen.

Als je je gericht ergens op kunt focussen, die aandacht kunt vasthouden en ook bewust weer los kunt laten, dan word je minder vaak afgeleid, ben je beter in het afmaken van taken en blijven je gedachten minder lang hangen bij dingen die er niet meer toe doen.

Tussen haakjes:
Nvdr: Dit laatste, wat ik vrij vertaal als: ‘aandacht als medicijn tegen piekeren’, dat is iets wat ikzelf aan den lijve ondervind wanneer ik schrijf.

Ik ben slecht in het loslaten van dingen. Alles blijft bij mij lang hangen. Soms overheerst het me echt en hindert het me in mijn functioneren.

Op zulke momenten grijp ik vaak naar mijn laptop en begin ik te schrijven. Omdat ik weet dat ik daar dan helemaal in opga en dat de concentratie, die ik nodig heb voor het vinden van de juiste woorden, me afleidt van dat wat me zo aangreep. En het werkt evengoed wanneer ik, zoals weleens gebeurt, schrijf over die negatieve ervaring zelf.

Voor mij functioneren mijn computer en mijn tekstverwerker dus met enige regelmaat als mijn geduldige en bovendien betaalbare therapeut. En het verklaart eveneens waarom er al wel eens een ietsje ‘depriër’ tekstje op mijn blog durft te verschijnen.
Haakjes sluiten

De bewering dat het onmogelijk is je leven te controleren als je niet in staat bent je aandacht te controleren, klinkt misschien boud, maar is iets waar ik – denkende aan mijn eigen soms chaotische dagen – volledig kan inkomen.

Het interview bevat nog veel meer praktisch toepasbare informatie en tips en is sowieso bijzonder interessant voor iedereen die zijn tijd efficiënter wil benutten en zijn stress niveau wil verlagen.

Voor mij was het een echte eye opener. Het zorgde ervoor dat ik nu op een heel andere manier kijk naar ons – en vooral ook mijn persoonlijk – dagelijks functioneren. Mijn nieuw verworven inzichten stellen me nu al in staat om bewuster om te gaan met mijn aandacht en tijd, waardoor ik er stapje voor stapje beter in slaag mijn tijd te spenderen aan wat ik echt wil doen.

Net daarom wilde ik er heel graag iets over schrijven. Het zou de eerste blogpost worden in de categorie ‘Expert Aan Het Woord’. Ik heb behoorlijk wat moeten zwoegen op de tekst omdat het een heel andere en minder creatieve manier van schrijven is dan de woorden, doorspekt met verbeelding en een zeker drama- en absurditeitsgehalte, die gewoonlijk als vanzelf uit mijn vingers vloeien.

Maar niettemin klaarde ik de klus!
Na hard labeur en een buitenproportioneel aantal reviewrondes verklaarde ik de tekst anderhalve week geleden zaterdagavond officieel ‘AF’.

Het is onmogelijk je leven te controleren als je niet in staat bent je aandacht te controleren

Een blogpost met toegevoegde waarde; leerzaam en actueel, en bovendien ruim binnen mijn allereerste zelfopgelegde deadline.
Flink zo, Ellen!

En dan,
dan komen daar, met enige aarzeling naderend, heel zachtjes maar onmiskenbaar …. de twijfels.

’s Avonds laat begon ik het boekje, waaraan ik mijn recente neuropsychologische kennis te danken heb, af te speuren op kleine lettertjes.
En helaas.
Daar zag ik de gevreesde woorden staan: “Niets uit deze uitgave mag geheel of gedeeltelijk (…….) openbaar worden gemaakt, op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.”

Lap!
Daar zul je het hebben!

Mag ik mijn tekst publiceren?

Het begon te pruttelen in mijn hoofd. De ene na de andere vraag borrelde op. Kan ik mijn tekst nog publiceren? Hoe zit dat precies met auteursrecht? Wat mag wel en wat niet?
Ik ken daar de balle van.

Het gevorderde uur dwong me in mijn bed te kruipen met een knagend gevoel van naderend onheil in mijn maag en een hoofd vol vragen maar zonder één enkel antwoord.

En dat is iets wat ik haat!
Ik hou ervan als de dingen min of meer afgerond zijn op het moment dat ik me neervlij aan het einde van de dag. Of dat ik een idee heb waar een en ander naartoe leidt. En anders dan toch tenminste met een strijdplan, klaar om de volgende morgen mee aan de slag te gaan.
Maar helaas.
Het was zonder antwoorden, zonder idee en zonder strijdplan dat ik diep wegkroop onder mijn donsdeken.

De volgende morgen schoot me te binnen dat ik er niet alleen voor stond in mijn blogavontuur. Altijd is daar mijn on-line community met gelijkgestemde zielen.

Ik ben een zeer summier gebruiker van sociale media, maar een tijdje geleden ontdekte ik het bestaan van thematische Facebook groepen, waarin mensen met gelijkaardige interesses elkaar voorthelpen. Ondertussen ben ook ik een enthousiast lid van enkele van die Facebook groepen, en dus gooide ik mijn vraag on-line.

Binnen het kwartier had ik al 2 antwoorden met daarin ook links naar relevante websites. Zo bleek dat de wettelijke beschrijving van wat wel mag en wat niet, behoorlijk wat ruimte voor interpretatie overlaat, maar dan ook weer niet genoeg om niet te weten dat ik mijn tekst niet op deze manier mocht publiceren.

Helaas.

Het is mijn fout!

Daar gaat mijn hard labeur. Daar gaat mijn deadline. En vooral, daar gaat mijn blog post.

I fucked up!

Ik had me beter moeten informeren vóór ik aan het artikel begon, i.p.v. erna. Het is mijn eigen stomme fout dat ik nu mijn allereerste deadline al mis, en een hoop werk down the drain zie gaan.

Mijn aandacht is kostbaar en eindig

(moi)

Het is míjn fout dat jullie je nu voor altijd zullen blijven afvragen hoe je je beter kunt leren focussen, en dat jullie nooit te weten zullen komen hoe je tegelijkertijd een hoop tijd kunt besparen, je doelen sneller kunt bereiken en je stress niveau omlaag kunt brengen door je minder te laten afleiden.

Het is allemaal míjn fout!

Stop, Ellen! Stop!

Hier heeft niemand iets aan.
Het is wat het is.
It’s no use crying over spilled milk.

Maar wat dan?

Every cloud has a silver lining

In de literatuur en in podcasts over persoonlijke ontwikkeling en ook over bedrijfsvoering is falen een veelbesproken onderwerp. Met regelmaat kom ik de term ‘Failing Forward’ tegen, waarmee men bedoelt dat falen een inherent onderdeel is van vooruitgang en groei; zowel op persoonlijk vlak als in het bedrijfsleven: ‘Learn to make the right decisions by making the wrong decisions.’

‘Failing Forward’ dus:
De eerste stap is me alvast prima gelukt.
En dan nu het Forward gedeelte nog.

Het is een – soms irritante – gewoonte van mij om, wanneer iets niet lukt, altijd op zoek te gaan naar dat ‘Forward’ stuk. Ik denk dat ik dat doe omdat ik steeds het positieve wil zien in iets negatiefs, om betekenis te kunnen geven aan mijn falen.

En vandaar probeerde ik ook nu mijn silver lining te ontdekken.

En, wat blijkt:

• De wereld is een expert auteurs- en citaatrecht rijker.
  Ik weet er alleszins meer over dan voordien.

• Categorie ‘Expert Aan Het Woord’ is aan vernieuwing toe.
  Nog voordat er 1 post onder verscheen, besef ik dat ik voor die categorie een andere insteek of naam zal moeten zoeken.

• Recycleren: goed voor het milieu, en voor mijn tijd.
  Mijn tekst over aandacht verdwijnt nu misschien dan wel in de donkere krochten van mijn harde schijf, in het gezelschap van tientallen andere ongebruikte en onafgewerkte teksten, maar mogelijk kan ik er later nog wel stukjes van recycleren.
  Je weet zo maar nooit in het leven

• Ik heb veel bijgeleerd.
  Tijdens het schrijven van mijn ter ziele gegane blogpost ben ik me beginnen realiseren dat mijn aandacht iets kostbaars is, en dat mijn totale beschikbare hoeveelheid ‘te besteden aandacht’ eindig is. Of ik het nu spendeer aan me opwinden over de nieuwe hobby van mijn buurman (die o.a. een drumstel behelst), of aan genieten van mijn tuintje terwijl het bezig is uit zijn winterslaap te ontwaken; beide activiteiten kosten me tijd en aandacht die van mijn kostbare, eindige voorraad af gaat. Alleen geeft de ene bezigheid me stress en brengt de andere me rust en ontspanning.

En als ik erin slaag de juiste keuzes te maken, dan bespaart me dat niet alleen een hoop tijd, stress en energie, maar dan zal dat van mij ook een gelukkiger mens maken. Dat is althans het idee.

Dus ja, ik denk dat ik er echt veel van opgestoken heb, en dat dát mijn Silver Lining van deze misstap is.

Jullie daarentegen, zijn wellicht heel wat minder wijzer geworden dan mocht je mijn oorspronkelijke blogpost hebben kunnen lezen.

Maar wat doe je eraan?

Het leven is niet eerlijk.

Helaas.