Het is waanzin! En ja, dan heb ik het over mijn brein, dat na de lange Corona-afzondering ietwat slagzij begint te maken. Allee, dat is toch mijn excuus. Of ik iedereen wijsgemaakt ga krijgen dat het allemaal de schuld is van Corona, dat weet ik nog...
Uit mijn dagboek:
Over een Zwarte Dag. Over een beroep zonder naam. Over chaos en over een konijn. Over ervaringen die je armer maken. Over vergeten mensen, en over een mens die ik nooit zal vergeten.
Wees niet bang.Je mag opnieuw beginnen.Vastberaden,doelgericht,of aarzelend op de tast.Houd je aan de regelsof volg je eigen zinnen.Laat die hand maar losof pak er juist één vast.Wees niet bangvoor al te grote dromen.Ga als je het zeker weet,en als...
Rode, dik gezwollen ogen, een lichaam dat aanvoelt alsof ze de onderdelen één voor één van onder een trein geplukt hebben, een humeur dat flirt met het absolute nulpunt, en een overmoed, rijkelijk gevoed door een overvloedige bron van innerlijke...
Een huivering.Wolkjes in de zwarte nevel.Een warme ademtocht.Een vrouw.Ze draagt haar pyjama,De hele dag al,Een oude, opgelapte Woody.Daaroverheen haar vermomming.Een lange zwarte jas met allemaal malle strikjes – een beetje als Mary Poppins...
Major achievement: 6e dag op rij zonder meltdown.
Geen vlagen van onontkoombare oververmoeidheid of alles overheersende pijn. Geen uren heel stil liggend op de bank, wachtend, hopend dat de intensiteit zou afnemen.
Nee, vandaag beleefde ik verticaal.
Mijn momenten van euforie op het vlak van fysiek welbevinden zijn even kort als sporadisch. Na een hele voormiddag in bed met pijnstillers en een halve slaaptablet, een noodzakelijk kwaad opdat de pijnstillers de pijn zouden stillen, voelde ik me...
Over koffiekoeken, gif en horror films. Over ijzige kreten, een barstend vat vol emoties en wat het met me deed.